kendine ya da insanın başka bir insana yaptığı en büyük ayıp ve attığı en büyük kazık budur! tamamen eşitsizlik ve adaletsizlik üzerine kurulu bu aşağılık çağda özellikle onurlu tek bir insan artık ürememelidir. her ne pahasına olursa olsun. hele ki bu insan dünyaya gelmesine sebep olacağı insanın maddi-manevi geleceğine dair doğru düzgün bir birikime ve bilince sahip değilse, ya o olgulara sahip olmak için gerekirse vicdanını da bir köşeye atıp her ne pahasına olursa tüm ömrünü o uğurda harcamalı ya da sırf ürememek için gerekirse kendi cinsel organını en kızgın demirlerle dağlayıp satırla dibinden kesmeli.
üremek kusurdur. çünkü insan kusurludur. o kusurlu genleri bir sonraki nesle aktarmaksa bencillik ve zırvalıktır.
bir insan hayat boyu çektiği tek bir saliselik varoluş kaygısı veya geçinme telaşının katrilyonda birini bile kendi çocuğuna reva görmemelidir.
üremek bencilliktir. kendinden bir adet veya daha fazlayı dünyaya salıp egonu tatmin etmektir. hele ki bu çağda üreyenlerin ezici çoğunluğu sosyal medyada daha fazla like almak için üreyip ya da kendi öz çocuklarına evcil hayvan muamelesi yaparken üremek artık bir suç olmalıdır.
dünyanın berbat haline bakıp belki dünyaya gelecek yeni biri veya birileri bu durumu düzeltir diyenler illa ki olacaktır ama o biri veya birileri uğruna her yıl yüz binlerce yeni insanın hayatın santra noktasına salınması sadece ve sadece zenginlerin köle ihtiyacını karşılamaktır.
insan onurlu olmak zorundadır. kendisi bu saydığım bir dünya maddi-manevi sıkıntıyla yüzleştiği ve çoğu kez o yüzleşmede yüzü gözü kan içinde kaldığı halde hala üremekte diretiyorsa o insan ahmaktır. ve aklını kaybetmiştir. sadece aklını olsa iyi. vicdanını ve tüm erdemli yönlerini de.
işin evlat acısı ya da annenin, babanın, kardeşin ölüm kısmına girmiyorum bile. veya bu insanların sizin ölümünüz karşısında ezilip günbegün kahrolmasına.
neyse işte. insan ürememeli. önceden üreyenler de ölümü beklemeli. çünkü hiçbirimizde tüm sosyal adaletsizlikleri ve eşitsizlikleri değiştirecek ne bir vicdan var ne de yürek. bu hayatta kabul edip hiçbir şarta bağlamadığım ikinci büyük gerçek bu. yani, insanın artık ürememesi gerektiği. ilki ise ölüm.
ayrıca, bir insan başka bir insanın varoluşuna sebep olamaz. teknik olarak buna hiç kimsenin hakkı yok. bir gün çocuğunuz karşınıza geçip bütün içtenliğiyle "beni niye yaptın?" dese, ne cevap vereceksiniz? bunu tüm yüreğinizle kendinize sorun.
son olarak sırf bu bağlamda alın size muhteşem bir film;
(bkz: capernaum)